Pałac Espasingen

Pałac Espasingen w pobliżu ujścia Stockacher Aach do jeziora Bodeńskiego

Teraźniejszość

Zamek Espasingen to bardzo skromna budowla. Będąc w tym roku w pobliżu jeziora Bodeńskiego zwiedzałam niektóre miejscowości. Na wędrówkę ruszyłam rowerem. Najpierw wyszukałam w internecie jakie ciekawe miejsca znajdują się w miejscowościach, do których zmierzam? W Espasingen trafiło na Schloss. Jak sama nazwa wskazuje miał to być pałac. Kilkakrotnie przejeżdżałam przez miejscowość i jakość nie mogłam dopatrzeć się tej budowli. Pewnie dlatego, że w mojej wyobraźni miał to być piękny zamek a w rzeczywistości była to zrujnowana nieokazała budowla, która obecnie służy jako schronienie ptakom. Na kominie środkowej części budowli rozgościły się bociany a pod strzechami opuszczonej budowli zadomowiły się jaskółki. Po odszukaniu w internecie ilustracji doszłam do tego, że kilkakrotnie tę budowle mijałam na rowerze ale nawet do głowy mi nie przyszło, że to może być ten pałac.

Komin z bocianim gniazdem

Położenie 

 

Zamek Espasingen znajduje się w Stockach, w dzielnicy Espasingen. Został wybudowany na terenie porośniętym trzciną w strefie rzeki Stockacher Aach w pobliżu ujścia do jeziora Bodeńskiego na wysokości 402 m n.p.m. Na równinie leżącej w zachodniej części jeziora Überlinger, które jest częścią jeziora Bodeńskiego. Budowla znajduje się przy Riedstraße w pobliżu drogi krajowej B 313 na południowym krańcu miejscowości.

Historia zamku

 

Ten niewielki pałacyk został zbudowany pod koniec XVI wieku przez panów z rodu Bodman. Po zniszczeniu przez wojska francuskie w czasie wojny 30. letniej zamku Altbodman (znajdującego się w pobliskiej miejscowości Bodman), panowie z rodu Bodman osiedli w zamku Espasingen. Ten pałac również ucierpiał w czasie wojny 30. letniej i wymagał gruntownej odbudowy.

Przez prawie 200 lat zamek Espasingen był siedzibą rodu. Jako ostatni zamieszkiwał w zamku zmarły w 1816 roku baron Johann Adam von Bodman. Później budowla już nie spełniała funkcji mieszkalnych. W 1839 roku przebudowano i zaadoptowano zamek na browar z karczmą.

Schloss Espasingen

28 marca 1892 roku budynek zniszczył pożar. Większa część dawnego zamku spłonęła co doprowadziło do tego, że całkowitemu zniszczeniu uległ historyczny stan budowli. Aby kontynuować produkcję piwa Freiherr (wolny pan) Franz von Bodman musiał jeszcze w tym samym roku odbudować zamek. Faktycznie postawił całkowicie nowy budynek tak że już wiosną 1893 ponownie warzono tam piwo. Produkcji w browarze zaprzestano w 1968 roku.

Ostatecznie urządzono w budynku hurtownię napojów i słodownię marki „Adlerbrauerei Goeggingen”, które zamknięto kilka lat temu. Obecnie we wschodnim skrzydle znajduje się restauracja "Bräustüble", zaś skrzydło zachodnie i środkowe stoją puste i zrujnowane a silosy są używane do przechowywania zboża i ziarna.

Silosy do przechowywania ziarna

Wygląd zamku

 

Pierwotnie prywatna siedziba rodu Bodman składała się z trzech skrzydeł. Skrzydła boczne dwupiętrowej budowli charakteryzowały się oryginalnymi, ozdobnymi wolutami. W prawym skrzydle budowli z dzwonnicą znajdowała się kaplica zamkowa.

Na dzisiejszy wygląd Schloss Espasingen wpłynął pożar z 1892 roku i długotrwałe użytkowanie wnętrz przez browar. Obecnie tylko jedna część budowli jest użytkowana, reszta stoi pusta i niszczeje.

Na fasadzie budynku tablica z herbami żony Franka Bodmana i informacją o pożarze

Essig w gminie Swisttal

 Essig mała wioska w powiecie Rhein-Sieg

Tak się złożyło, że przebywam teraz w gminie Euskirchen w Niemczech, w kraju związkowym Nadrenia Północna-Westfalia, w rejencji Kolonia. Zwiedzam tutejsze okolice. Dwa dni temu zachciało mi się dotrzeć do powiatu Rhein-Sieg. 

Tablica informacyjna w Essig

Miałam ochotę zobaczyć przede wszystkim Essig. Fajna nazwa Ocet. Więc zobaczyłam na własne oczy Ocet (Essig). Nic tam ciekawego nie było. Jest to mała miejscowość, którą zamieszkuje około 400 mieszkańców. Jest najmniejszą wioską w gminie Swisttal w połowie drogi pomiędzy Rheinbach a Euskirchen.

Na południe od Essig znajduje się Odendorf a na północy Ludendorf.

Zabudowania w Essig

Zaraz na początku wsi można pooglądać z zewnątrz zabytkowy klasztor. Niestety bramy pozamykane na cztery spusty. Chociaż mieszkanka tej miejscowości mieszkająca vis-a-vis klasztoru zachęcała do obejrzenia mniejszej budowli, która jest za ogrodzeniem to z przykrością muszę stwierdzić, że wszystkie furtki tej posiadłości były pozamykane.

Fragment klasztoru

W Niemczech wiele zabytków jest niedostępnych dla turystów. Na ogół znajdują się w rękach prywatnych i niestety prawo jest prawem i wolę nie wchodzić na zakazany teren. Już mnie raz wredny facet opierdzielił chociaż nie było oznakowania, że to teren prywatny. Jednak o tym to w innym poście opowiem.

Wracając do Octu ( Essig) to do obejrzenia mamy tu jedynie zabytkowy klasztor (Klosters Stella Mariae), pomnik ku czci poległych w czasie wojny i starą pompę wodną.

Pomnik ku czci poległych w czasie wojny

Historia wsi Essig jest ściśle związana z klasztorem. Flaga klasztoru, siedmioramienna gwiazda, była inspiracją dla późniejszego herbu wsi i nazwa głównej ulicy także związana jest z herbem miejscowości i nosi nazwę Sternstraße (niem. Stern - gwiazda)

Siedmioramienna gwiazda na uchwycie pompy

Problemem w całym tym podróżowaniu jest to, że muszę się tu poruszać na nogach albo autobusem. Szkoda mi pieniędzy na bilety, więc muszę chcąc nie chcąc trochę kalorii spalić. Mają mi tu znajomi załatwić rower ale na razie niestety czekam ponad miesiąc i nie wiem czy się doczekam. Codziennie obiecują. Obiecanki cacanki, a głupiemu radość …... Pewnie załatwią jak już będę wracała do Polski?

Zabytkowa pompa w Essig

Kopalnia Guido w Zabrzu

Zabytkowa Kopalnia Węgla Kamiennego Guido w Zabrzu

Kopalnia powstała w 1855 roku z inicjatywy hrabiego Guido Henckel von Donnersmarcka i przyjęła nazwę od imienia właściciela. Po zakończeniu eksploatacji węgla na poziomie 170 zostały zainstalowane urządzenia odwadniające. W latach 60. XX wieku w nieczynnych wyrobiskach uruchomiono kopalnię doświadczalną.
W 1982 kopalnię przekształcono ją w skansen górniczy. Z powodu braku środków na jego utrzymanie w roku 1996 został zamknięty. W czerwcu 2007 ponownie wznowiono ruch turystyczny w kopalni.

 

Kopalnia Guido

W zabytkowej kopalni udostępniono dla turystów dwie trasy na głębokości 170 i 320 m  pod ziemią. Można je zwiedzać oddzielnie lub razem.  Kopalnia znajduje się na samochodowym Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego można ją zwiedzać po wcześniejszej rezerwacji, która jest konieczna.

Zwiedzanie kopalni rozpoczyna się przy szybie "Kolejowym". Windą zjeżdża się na głębokość 170 m. Trasa prowadzi po korytarzach i komorach górniczych. W kopalnianych chodnikach można oglądać stare narzędzia górnicze, ubiory górnicze, sprzęt ratunkowy, stajnie dla koni, maszyny i urządzenia górnicze oraz wystawę geologiczną. Jedna z komór w pobliżu stajni przeznaczona została na Izbę Pamięci Represjonowanych Politycznie Żołnierzy-Górników. Można tam obejrzeć m.in. makietę koszar, mundury, dokumenty, zdjęcia dot. żołnierzy-górników skierowanych do przymusowej pracy w śląskich kopalniach.

Izba pamięci represjonowanych żołnierzy-górników

Przewodnik oprowadzający po kopalni opowiada o górniczej pracy i tradycjach.  W jednej z komór umieszczono siedzącego skarbnika - który według dawnych wierzeń zamieszkiwał podziemia kopalń i strzegł naturalnych bogactw ziemi.

Poziom 320 jest  najgłębszym w zabytkowej kopalni i jedyny o tej głębokości w Europie udostępniony do zwiedzania i zjazdu prawdziwą górniczą windą. Podczas zwiedzania tego poziomu można zobaczyć pracujący kombajn kroczący, przenośnik taśmowy i zapoznać się z wentylacją ściany. Turyści zaopatrzeni są w lampę i pochłaniacz tak jak prawdziwi górnicy. Tutaj można również przejechać się jedyną w Europie, dopuszczoną do ruchu turystycznego, podwieszaną kolejką.

Zobacz filmik zmontowany ze zdjęć zrobionych podczas zwiedzania kopalni:

Zabytki Zabrze:
Inne ciekawe zabytki techniki jakie oferuje Zabrze do zwiedzania:

- Wieża wyciągowa, budynek nadszybia, wagownia  i maszynownia szybu "Maciej" z około 1910 roku

- Zabudowa kopalni "Królowa Luiza" z drugiej połowy XIX wieku przy ul. Wolności 

- 46 metrowa wieża ciśnień przy ul. Zamoyskiego z 1909 roku
- Wieża ciśnień huty Donnersmarcka z 1871 roku